şunu fark ettim ki, en güzel yazılarımı mutsuzken yazabiliyorum.
aylardır elim ne kaleme gitti ne tuşlara. ya vaktim olmadı, ya içimden gelmedi. ama şimdi yaz tatilindeyim ve zamandan bol bir şeyim yok. iş de bulamadığıma göre,sayfalar beni bekler.
üniversitede 4. senemin sonuna geldim.okulu bir yıl daha uzatarak hayata atılmayı biraz daha erteledim.fakat geçen zaman öylesine değiştirmiş ki beni. muğlaya, kendime daha uzaktan bakıyorum ve anlıyorum şimdi. yıllar çok şeyi götürmüş benden. ama çok şey de katmış.
bir kere, aşkı buldum.hep dua ettiğim, ağladığım, hayatımın merkezine oturttuğum aşkı. minnettarım kadere. en iyi dostu, en iyi sevgiliyi, sırdaşı, kardeşi, zaman zaman babayı, akıl hocasını verdi bana.
fakat hayatımdaki diğer önemli şey, dostluk, yitirdi anlamını. artık inanmıyorum dostluğa. istisnalarım var elbet ama bir elin parmağını geçmeyecek kadar az. kim bilir, belki olması gereken budur.
aile. doğuştan sahip olduğum şans. kocaman evimizde, kocaman ailemle. babannemle,dedemle. iyisiyle kötüsüyle sevdiğim, beni her halimle seven ailem. en iyi sırdaşım, kalbimin en derini, kardeşim. ve yakında aileye dahil olacak ve bana yeni bir aile verecek olan sevgilim, can içim.
22 yaşımdan sevgilerle.
